Συμπληρωματική προκήρυξη Διαγωνισμού Σχολή Πυροσβεστών της Πυροσβεστικής Ακαδημίας

 

Δείτε ΕΔΩ τη συμπληρωματική προκήρυξη Διαγωνισμού για την εισαγωγή στη Σχολή Αξιωματικών και στη Σχολή Πυροσβεστών της Πυροσβεστικής Ακαδημίας το ακαδημαϊκό έτος 2023 – 2024, με το σύστημα των εξετάσεων σε πανελλαδικό επίπεδο.

 

          Ο ΧΡΙΣΤΟΣ 

Στην Χημεία, Αυτός μετέτρεψε το νερό σε κρασί..(Κατά Ιωάννη 2. 1-11

 

Στην Βιολογία, γεννήθηκε χωρίς να έχει συλληφθεί στη κοιλία της Αγίας μητέρας Του με τον φυσικό τρόπο...(Κατά Ματθαίον 1. 18-25)

 

Στην Φυσική, διέψευσε το νόμο τής βαρύτητας, όταν περπάτησε πάνω στα κύματα και όταν ανελήφθη στους ουρανούς...(Κατά Μάρκον 6. 49-51 

Στην Οικονομία, απέρριψε τη θεωρία των Μαθηματικών όταν τάισε 5.000 άτομα έχοντας μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια και στο τέλος ακόμα περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα..(Κατά Ματθαίον 14. 17-21)

 

Στην Ιατρική, θεράπευσε αρρώστους, παράλυτους και τυφλούς χωρίς να τούς χορηγήσει κανένα φάρμακο. (Κατά Ματθαίον 9.19-22 & Κατά Ιωάννη 9. 1-15)

 

Ή Ιστορία μίλησε για Αυτόν πριν και μετά από Αυτόν..

 

Αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα, ή αρχή και το τέλος...

 

Αυτός ονομάσθηκε Θαυμαστός, Σύμβουλος, Άρχοντας Ειρήνης, Βασιλιάς των Βασιλιάδων και Κύριος των Κυρίων...(Ησαΐας 9. 6)Αυτός είναι ή μόνη οδός (Κατά Ιωάννη 14.6) Επομένως....

 

Ποιος είναι Αυτός ?

 

Αυτός είναι o Κύριος , o Ιησούς Χριστός...

 

Το πιο Ισχυρό πρόσωπο στην Ιστορία όλου τού κόσμου ήταν o Χριστός...

 

Αυτός δεν είχε δούλους και παρόλα αυτά τον καλούσαν Κύριο.

 

Δεν είχε κανέναν τίτλο σπουδών και ωστόσο τον αποκαλούσαν Διδάσκαλο...

 

Δεν είχε φάρμακα αλλά τον καλούσαν Γιατρό ψυχών και σωμάτων...

 

Δεν είχε στρατό και όμως οι βασιλιάδες τον σέβονταν...

 

Δεν νίκησε ποτέ στρατιωτικές μάχες και παρόλα αυτά κατέκτησε τον κόσμο...

Δεν διέπραξε κάποιο έγκλημα και όμως σταυρώθηκε.

  Ετάφη και παρόλα αυτά ζει... !

Αν ο Χριστός χτυπήσει την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;

Θα έλθει ίσως σαν άλλοτε φτωχός
Κι αποδιωγμένος.
Σαν ένας εργάτης,
Σαν ένας άνεργος
Η ένας απεργός που αγωνίζεται σε δίκαιη απεργία.

Μπορεί να είναι ασφαλιστής
Κι ακόμη πωλητής ανεμιστήρων…

Θ” ανεβαίνει, αδιάκοπα σκαλοπάτια,
Θα σταματά σε κεφαλόσκαλα
Μ΄ ένα χαμόγελο γλυκό
Στο θλιμμένο του πρόσωπο…

Μα το κατώφλι σας είναι τόσο σκοτεινό…
Άλλωστε, πως να δεις το χαμόγελο αυτών που διώχνεις!
«Δεν μ” ενδιαφέρει…», θα πείτε,
πριν ακόμη τον ακούσετε.

Κι αν βγει η μικρή σας υπηρέτρια, θα επαναλάβει το μάθημά της:
«Η κυρία έχει τους φτωχούς της»
και θα βροντήξει την πόρτα
καταπρόσωπο στον Φτωχό
που είναι ο ίδιος ο Σωτήρας.

Μπορεί ακόμη να είναι πρόσφυγας,
Ένας από τα δεκαπέντε εκατομμύρια προσφύγων,
Με κάποιο διαβατήριο του Ο.Η.Ε. στο χέρι,
Ένας από αυτούς που κανείς δεν τους θέλει
Και που περιπλανιούνται σ” αυτή την έρημο,
Τον Κόσμο,
Ένας από εκείνους που πρέπει να πεθάνουν,
«γιατί κανείς δεν ξέρει από που έρχονται
άνθρωποι σαν κι αυτούς…».

Μπορεί να είναι κάποιος μαύρος,
Στην Αμερική,
Ένας νέγρος, όπως τον λεν,
Που κατάκοπος ζητιανεύει άσυλο μες στα ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης,
Σαν άλλοτε, στην Ναζαρέτ,
Η Παναγία.

Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;
Θα έχει όψη κουρασμένη,
Καθώς είναι εξαντλημένος,
Συντριμμένος,
Αφού πρέπει να βαστάζει
Όλα τα βάσανα της γης…

Πρόσεξε!…Κανείς δεν δίνει δουλειά
Σ” έναν τόσο κουρασμένο…
Καθώς μάλιστα αν Τον ρωτήσεις:
«Τι ξέρεις να κάνης;»
Δεν μπορεί ν” απαντήσει: όλα.

«Από που έρχεσαι;»
Δεν μπορεί να σου πει: από παντού.
«Τι θέλεις να κερδίσεις:»
Δεν μπορεί να πει: εσάς!

Έτσι, θα ξαναφύγει,
πιο κουρασμένος και συντριμμένος,
παίρνοντας μαζί Του, μες στα γυμνά Του χέρια,
την Ειρήνη.

R. Faullerau 

Ιστορία του Σχίσματος, Διαφορές Οροδόξων Καθολικών

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ενωμένη με τους Καθολικούς μέχρι το 1054, οπότε και επήλθε οριστικά ο χωρισμός Της από εκείνους.

Ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος βέβαια (330-379 μ.Χ.), τον οποίο ως γνωστόν, αναγνωρίζουν ως Άγιο και Μέγα και οι Καθολικοί, είχε μιλήσει από τον 4ο ακόμη αιώνα για τα σφάλματα των Καθολικών.

Τον 4ο επίσης αιώνα, το 381 μ.Χ., η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος με τον τρίτο Κανόνα της, όρισε ότι ο Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έχει τα πρωτεία τιμής μετά τον Επίσκοπο Ρώμης, επειδή η Κωνσταντινούπολη ήταν η «νέα Ρώμη». Στον Επίσκοπο Ρώμης ανεγνώριζε «πρεσβεία τιμής», επειδή υπήρξε η αρχαιότερη πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους.

Τρεις αιώνες αργότερα, το 680 μ.Χ., η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στους Καθολικούς ορισμένες καινοτομίες τους, αλλά αυτοί δεν έδωσαν σημασία. Η Δύση προχωρούσε για τον χωρισμό.

Ώσπου φτάνουμε στον 9ο αιώνα, κατά τον οποίο, προς έκπληξη όχι μόνο των Ανατολικών αλλά και των Δυτικών ακόμη, ο Πάπας θέλησε να εμφανιστεί «Θείω δικαίω» (!), άρχοντας της Εκκλησίας και όλου του κόσμου, πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους (οι Οποίες του αναγνώριζαν το πρωτείο τιμής, το προβάδισμα δηλαδή μεταξύ ίσων, ωστόσο εκείνος αξίωσε υπέρτερη εξουσία)!!! Από φιλοδοξία ανακατεύθηκε στα εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, όταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιγνάτιος και ο Φώτιος.

Από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά, επειδή οι Δυτικοί, όλο και περισσότερο απομακρύνονταν από την Ιερή Παράδοση της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας, οι Ανατολικοί τόσο περισσότερο δεν συμφωνούσαν με τις αυθαίρετες καινοτομίες τους. Το Σχίσμα στην Εκκλησία του Χριστού, ήταν πλέον κάτι παραπάνω από ορατό.

Τέλος, το 1054 φτάσαμε στον οριστικό χωρισμό. Συνέβη το εξής γεγονός: Τριμελής αντιπροσωπεία απεσταλμένη δήθεν από τον Πάπα Λέοντα τον 9ο (ο οποίος εν τω μεταξύ είχε πεθάνει), αφού προκάλεσε πολλά επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη, όρμησε με βρισιές στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας κατά τη διάρκεια της Θείας Λατρείας, και ο Καρδινάλιος Ουβέρτος άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο, με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Ορθόδοξο Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθόδοξους σαν αιρετικούς!

Από τότε οι Καθολικοί έπαψαν να έχουν επικοινωνία με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως επίσης και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία, γεγονός θλιβερό που έρχεται σε αντίθεση με τον Ευαγγελικό Νόμο, ο Οποίος δεν θέλει να υπάρχει Σχίσμα μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου οι Καθολικοί αντί να αναθεωρήσουν την στάση τους και να επανέλθουν από εκεί που έφυγαν, ζητούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία να αρνηθεί την αρχαία Αγία της Πίστη και να υποταχθεί στον Πάπα της Ρώμης!

Διαφορές μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών

Οι δύο σημαντικότερες διαφορές των δύο Εκκλησιών είναι οι εξής:

1. Στην Ορθοδοξία, το Σύμβολο της Πίστεως (το γνωστό μας "Πιστεύω") αναφέρει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του Πατρός.Αντίθετα στον Καθολικισμό, στο "Πιστεύω" έχει προστεθεί ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού (Filióque), κάτι το οποίο αντιτίθεται στα λόγια του Ευαγγελίου και στις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους.

2. Η δεύτερη σημαντική διαφορά έχει να κάνει με το Αλάθητο ή Πρωτείο του Πάπα. 

Οι μεν Ορθόδοξοι πιστεύουν ότι μόνο οι Άγιοι Απόστολοι είχαν αυτό το Πρωτείο, ήταν δηλαδή αλάθητοι, γιατί φωτίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα.

Οι δε Καθολικοί αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Επισκόπου της Ρώμης ένα Πρωτείο το οποίο ωστόσο το χαρακτηρίζουν ως Πρωτείο αγάπης και όχι ως εξουσίας ή κυριαρχίας πάνω στην Εκκλησία. 

3. Οι Καθολικοί επέβαλαν στους κληρικούς τους την υποχρεωτική αγαμία! Ενώ, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση, ο Κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει μεταξύ Γάμου και αγαμίας.

4. Διδάσκουν ότι υπάρχει το καθαρτήριο πυρ, γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση! Δηλαδή, ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο, καθαρίζονται από κηλίδες αμαρτιών, που δεν είχαν καθαριστεί όταν ζούσαν με το σώμα στη Γη! 

Από την άλλη, η Καινή Διαθήκη μας Διδάσκει με σαφήνεια, πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με την Σταυρική Του Θυσία, Αναδείχθηκε "Ιλασμός περί των αμαρτιών μας", δηλαδή, η Χάρη του Χριστού που Προήλθε από την Σταυρική Του Θυσία, Δίνει την άφεση των αμαρτιών για όσο είμαστε στη Γη και Εξομολογούμαστε (Α' Καθολική Επιστολή Ιωάννου, Κεφάλαιο 2, Εδάφιο 2).

Και ακόμα, πως όταν φύγουμε από την ζωή αυτή, δεν θα υπάρξει καμία κάθαρση των ψυχών μας, παρά μονάχα η Κρίση τους από τον Κύριο.

5. Διδάσκουν τα περί αξιομισθίας των Αγίων, μία ακόμα αυθαίρετη διδασκαλία, η οποία και αυτή δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση!

Αξιομισθία των Αγίων σημαίνει, πως τα καλά έργα της Θεοτόκου και των Αγίων, είναι περισσότερα από όσα χρειάζονται για να σωθούν αυτοί, και επομένως περισσεύουν και για τους άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν τέτοια έργα. Τα καλά λοιπόν έργα που περισσεύουν από τους Αγίους, νομίζει ο Πάπας πως μπορεί να τα διαθέτει (!) για την συγχώρηση αμαρτιών άλλων ανθρώπων, που υστέρησαν σε έργα αρετής ή πέθαναν αμαρτάνοντες!

Αντιθέτως, ο Κύριος και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, μας Διαβεβαιώνουν πως η κάθε ψυχή, θα Κριθεί σύμφωνα με τις πράξεις της και μόνο, δηλαδή, πως ο Θεός θα Κρίνει τον καθένα, σύμφωνα με τα έργα του και μόνο. 

6. Διδάσκουν ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα (με τη λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη»), ενώ η Αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας μας Υποδεικνύει, ότι το Άγιο Πνεύμα Την Καθάρισε από κάθε μολυσμό της προπατορικής αμαρτίας, όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είπε κατά τον Ευαγγελισμό Της «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε» (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 1, Εδάφιο 35).

7. Έχουν πέσει στην αίρεση της Μαριολατρείας, αφού πιστεύουν ότι η Θεοτόκος ανελήφθη όπως ο Χριστός στους Ουρανούς με Σώμα άφθαρτο και πνευματικό και την λατρεύουν σαν θεά! 

Ενώ όπως μας Διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία μέσα από την Ιερή Της Παράδοση, η Παναγία μας δεν αναστήθηκε λαμβάνοντας Σώμα άφθαρτο και πνευματικό (όπως μόνο ο Κύριός μας Έλαβε κατά την Ανάστασή Του), δεν έλαβε δηλαδή το σώμα που θα λάβουμε όλοι οι άνθρωποι όταν θα γίνει η καθολική ανάσταση των νεκρών (κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας).

Όπως μας διδάσκει περί της Αναστάσεως του Χριστού ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, "μετά την Ανάστασή Του συνανέστησε και το σώμα Του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο". 

Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο στην περίπτωση της Παναγίας μας, αλλά Εκείνη μετέστη με το υλικό Σώμα Της (αφού αυτό ενώθηκε με την Παναγία ψυχή Της) στους Ουρανούς την τρίτη ημέρα από την Κοίμησή Της, για να μην γνωρίσει εκείνο φθορά, αλλά και διότι «δεν ήταν δυνατό να παραμείνει κάτω από τη γη το Σώμα Εκείνης, χάριν της Οποίας ο Θεός έπλασε όλο τον κόσμο» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος).

8.Τέλος, οι Καθολικοί επιδεικνύουν αιρετική συμπεριφορά και στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Δεν Βαπτίζουν όπως Δίδαξε ο Κύριος (Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 16, Εδάφιο 16, και Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 28, Εδάφιο 19), αλλά ραντίζουν!

Βαπτίζω σημαίνει βυθίζω, βουτάω εξ ολοκλήρου στο νερό. Αντιθέτως, εκείνοι κατήργησαν την τριπλή κατάδυση και ραντίζουν απλώς και μόνο τον βαπτιζόμενο.

Εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ραντίζουμε κατ’εξαίρεση το νήπιο, μόνο σε περίπτωση ύψιστης ανάγκης, μόνο δηλαδή όταν κινδυνεύει να πεθάνει αβάπτιστο (οπότε και του κάνουμε Αεροβάπτισμα), και αργότερα εάν ζήσει κάνουμε μόνο το Χρίσμα.

Οι Καθολικοί το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια στην ηλικία των 14ων ετών και στα κορίτσια στην ηλικία των 12 ετών, ενώ εμείς σε νηπιακή ηλικία μαζί με το Βάπτισμα, και κατόπιν τα Κοινωνούμε, κάνοντας έτσι πράξη τα Θεόπνευστα Λόγια των Αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι Διδάσκουν πως κατά τον νηπιοβαπτισμό υπάρχει ωφέλεια Πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάνε για την Πνευματική Ωφέλεια που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και που λαμβάνει κάποιος στο Βάπτισμα και στο Χρίσμα, η Οποία εργάζεται μυστικά στο πνεύμα του βαπτιζόμενου, ενώ τονίζουν πως κατά το Μυστήριο του Χρίσματος, ο βαπτιζόμενος δέχεται από νήπιο ακόμη τα Χαρίσματα και τις Δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Όσο για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι Καθολικοί χρησιμοποιούν άζυμο άρτο, ενώ κάποια στιγμή μετά από το 1200, έπαψαν να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως εμείς, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο!

Όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Είπε καθαρά πως «αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Εκείνος που μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα έχει ζωή αιώνια, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 6, Εδάφιο 53-54).

Εάν τώρα εδώ στην Ελλάδα (ή και σε άλλες Ορθόδοξες χώρες), συμβαίνει οι Καθολικοί να βουτάνε τον αγιασμένο άρτο μέσα στον αγιασμένο οίνο πριν τον δώσουν στους πιστούς τους, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξουν πως δεν τους αποκλείουν από το Αίμα του Κυρίου (γιατί μόνο στις χώρες αυτές άραγε;), και με σκοπό να καλλιεργήσουν την εντύπωση (σε Καθολικούς και Ορθοδόξους) πως δήθεν οι Καθολικοί δεν έχουν δα και μεγάλες διαφορές με τους Ορθοδόξους, αυτό είναι μία άλλη ΜΕΓΑΛΗ ιστορία και συζήτηση, που έχει τις ρίζες της στις προθέσεις του εκάστοτε Πάπα να συνενώσει κάποια στιγμή την Μοναδική Αληθινή και Ανόθευτη Πίστη του Χριστού, την Ορθοδοξία, με τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό, υποτάσσοντάς Την σε αυτόν, δηλαδή να υποτάξει το Φως του Χριστού στο Σκοτάδι του παπισμού.

Αυτό όμως ουδέποτε πρόκειται να συμβεί, διότι ο Ίδιος ο Κύριος Προεφήτευσε πως η Εκκλησία Του δεν θα γνωρίσει θάνατο ποτέ. Και μία τέτοια υποτακτική ένωση μεταξύ Φωτός και Σκότους θα ισοδυναμούσε με πνευματικό θάνατο!

Τέλος, το Ιερό Ευχέλαιο οι Καθολικοί το τελούν μόνο προ του θανάτου ως εφόδιο, ενώ αντιθέτως η Αγία Γραφή μας Διδάσκει πως το Ιερό Ευχέλαιο, τελείται για τους πιστούς προς ίαση όταν αυτοί ασθενούν (Επιστολή Ιακώβου, Κεφάλαιο 5, Εδάφιο 14). Πάνω στο Θέμα αυτό οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας, Διδάσκουν με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος πως τα Εφόδια προ του θανάτου για τους Χριστιανούς, είναι πρωτίστως και απαραιτήτως η Εξομολόγηση και ακολούθως η Θεία Κοινωνία.

Κοινά στοιχεία των δύο Εκκλησιών,Ορθοδόξων και των Καθολικών υπάρχουν φυσικά και πολλές ομοιότητες καθώς και οι μεν και οι δε είναι Χριστιανοί.

Ο Θεός, ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα, η Παναγία, τα μυστήρια, η Αγία Γραφή και οι Άγιοι Απόστολοι είναι κοινοί και στις δύο εκκλησίες.

Επίσης με το βάπτισμα (έστω κι αν γίνεται διαφορετικά) γίνεται κανείς Χριστιανός και όχι Ορθόδοξος ή Καθολικός.

Επομένως ίσως θα έπρεπε να εστιάσουμε περισσότερο σε αυτά που ενώνουν τις δύο Εκκλησίες και όχι σε αυτά που τις χωρίζουν.

Μόνο με αυτό τον τρόπο ίσως οι δυο Εκκλησίες να ενωθούν κάποτε.

Διαφορές Ορθοδοξων και Ρωμαιοκαθολικών χριστιανών

Η Δυτική και η Ανατολική Εκκλησία, εδώ και 956 (σχίσμα του 1054) χρόνια βαδίζουν χωριστά. Έχοντας, κυρίως, δογματικές διαφορές διασταυρώνουν τα ξίφη τους και με κάθε ευκαιρία τονίζουν τις διαφορές τους: 

1. filioque (Φιλιόκβε): Είναι μια λατινική λέξη που σημαίνει « και εκ του Υιού». Την πρόσθεσε στο «Πιστεύω» η δυτική Εκκλησία, δηλώνοντας ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο εκ του πατρός αλλά και εκ του Υιού (Filioque).

2. Το πρωτείο του Πάπα: Βασίζεται στο πρωτείο που σύμφωνα με τη δυτική Εκκλησία είχε ο Απόστολος Πέτρος, αφού του το ανέθεσε ο Χριστός. Όταν ο Πέτρος πέθανε, το πρωτείο πέρασε στον εκάστοτε επίσκοπο Ρώμης, που θεωρείται διάδοχός του.

3. Το αλάθητο του Πάπα: Σύμφωνα με τους καθολικούς, όταν ο Πάπας διδάσκει ως υπέρτατος ποιμένας όλης της Εκκλησίας σε θέματα δόγματος, το Άγιο Πνεύμα τον προστατεύει.

4. Ουνία: Στην Ελλάδα μπορεί η Ουνία να μην είναι διαδομένη και να περιορίζεται στους δύο χιλιάδες πιστούς. Ωστόσο θεωρείται ένα από τα θέματα που διχάζει, ιστορικά και εκκλησιολογικά, τις δύο Εκκλησίες. Οι ουνίτες φορούν άμφια όπως οι ορθόδοξοι και ακουλουθούν τη βυζαντινή παράδοση. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν καθολικοί.

5. Αγαμία: Πρόκειται για διαφορά που έχει σχέση με την παράδοση της κάθε Εκκλησίας. Οι καθολικοί κληρικοί είναι άγαμοι, άσχετα από το βαθμό τους. Οι ορθόδοξοι συνήθως είναι άγαμοι, όταν έχουν το βαθμό του ιεράρχη ή του επισκόπου, ενώ είναι έγγαμοι οι κατώτεροι κληρικοί.

6. Λατρευτικές διαφορές: α. Θεία ευχαριστία. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι ζυμωμένο άρτο.

β. Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει δια καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαπτιζομένου.

Παρακολουθήστε ένα βίντεο με μια καθολική βάπτιση:

Ορθόδοξο και καθολικό Πάσχα

Γιατί Ορθόδοξοι και Καθολικοί δεν γιορτάζουμε μαζί το Πάσχα;

Το Πάσχα των καθολικών το 2016 είναι στις 27 Μαρτίου 2016, αρκετά νωρίς σε σχέση με το Ορθόδοξο Πάσχα που είναι την 1η Μαίου. 

Το Πάσχα των καθολικών είναι ένα καθιερωμένο τετραήμερο για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, ενώ και τα σχολεία κλείνουν για 2 εβδομάδες. Κάπως έτσι, το καθολικό πάσχα αποτελεί την ανεπίσημη έναρξη της τουριστικής περιόδου για τη χώρα μας.

Γιατί όμως η ημερομηνία αυτής της γιορτής είναι κινητή και πώς καθορίζεται από τις δύο Εκκλησίες;

Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στις παραδόσεις των Εβραίων, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το σεληνιακό ημερολόγιο, που βασιζόταν στον κύκλο της Σελήνης. Εκείνα τα χρόνια γιόρταζαν το Πάσχα, ονομασία που βγαίνει από τη λέξη «πεσάχ» και σημαίνει «διέλευση», στις 14 του μήνα Νισάν, που ήταν η πρώτα μέρα της εαρινής ισημερίας ή η μέρα αμέσως μετά από αυτήν.

Η συγκεκριμένη ημέρα συνδέθηκε αμέσως με τον εορτασμό του χριστιανικού Πάσχα, από τα πρώτα χρόνια, μετά την Ανάσταση του Χριστού, και αυτό γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, ο Χριστός αναστήθηκε την πρώτη ημέρα μετά το εβραϊκό Πάσχα, που έτυχε να είναι Σάββατο.

Αρχικά, κάθε χριστιανική εκκλησία γιόρταζε το Πάσχα σε άλλη ημερομηνία, ενώ οι εθνικές εκκλησίες προτιμούσαν την Κυριακή. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας αποφάσισε ότι το Πάσχα θα γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, ενώ αν η πανσέληνος γίνει εκείνη την Κυριακή, τότε η γιορτή μεταφέρεται για την αμέσως επόμενη Κυριακή. Έτσι, χριστιανικό και εβραϊκό Πάσχα δεν θα συνέπιπταν ποτέ, ενώ το χριστιανικό έθιμο συνδέθηκε και με το αστρονομικό φαινόμενο της πανσελήνου.

Οπότε, για να υπολογιστεί η ημερομηνία της Ανάστασης σε ένα έτος, αρκούσε η ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Όμως το ημερολόγιο που ίσχυε εκείνη την εποχή ήταν αυτό που είχε θεσπίσει ο Ιούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ. και το οποίο είχε ανά έτος 365 ημέρες, ενώ σε κάθε τετραετία, στο δίσεκτο δηλαδή έτος, προσέθετε μια ημέρα παραπάνω.

Επειδή όμως το κάθε ηλιακό έτος διαθέτει στην πραγματικότητα 365,242199 ημέρες, το ιουλιανό ημερολόγιο αποδείχτηκε ότι είναι μεγαλύτερο από το πραγματικό κατά 11 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα.

Η αλλαγή ήρθε με το γρηγοριανό ημερολόγιο, το οποίο μετονόμασε την 5η Οκτωβρίου του 1582, σε 15η Οκτωβρίου, ώστε η εαρινή ισημερία να πέσει στις 21 Μαρτίου, όπως ακριβώς προέβλεπε και η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.

Τα περισσότερα καθολικά κράτη το υιοθέτησαν μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, ενώ τα ορθόδοξα ήταν εντελώς αντίθετα, με αποτέλεσμα να διατηρήσουν το ιουλιανό ημερολόγιο, μέχρι τον 20ό αιώνα.

Στην Ελλάδα το γρηγοριανό ημερολόγιο ήρθε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923, ενώ η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση με το κράτος, διατήρησε το ιουλιανό ημερολόγιο μέχρι το 1924, όπου και τελικά ταυτίστηκε με το πολιτικό, για να ενισχύσει τις ακίνητες εορτές. Το Πάσχα όμως εξακολουθεί να υπολογίζεται με βάση το ιουλιανό σύστημα, όπως άλλωστε και όλες οι υπόλοιπες κινητές εορτές.

Επιπλέον, ως προς τη διαφορά των ημερομηνιών που γιορτάζονται τα δύο Πάσχα καθοριστικό ρόλο παίζει και ο «μετωνικός κύκλος», που είναι το σύστημα πρόβλεψης των εαρινών πανσελήων και το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα.

Οι καθολικοί, λοιπόν, γιορτάζουν την Ανάσταση σύμφωνα με τον κανόνα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, όμως υπολογίζουν την πανσέληνο σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο, μαζί με το σφάλμα που φέρει το μετωνικό σύστημα, προσθέτοντας ορισμένες ημέρες, με αποτέλεσμα,η καθολική πανσέληνος να είναι πιο κοντά στην αστρονομική από ότι η ορθόδοξη.

Καθολικοί και Ορθόδοξοι γιορτάζουν μαζί το Πάσχα, μόνο όταν η μετώνεια πασχαλινή πανσέληνος συμπέσει από την Κυριακή μέχρι το Σάββατο της ίδιας εβδομάδας, οπότε την αμέσως επόμενη Κυριακή είναι το διπλό Πάσχα.

Το φαινόμενο προβλέπεται να συμβεί και το 2017, στις 16 Απριλίου. Συνολικά, για τον παρόντα αιώνα, θα υπάρξουν 31 έτη με κοινό εορτασμό του Πάσχα για τις δύο Εκκλησίες, ενώ κάθε αιώνα θα συμβαίνει όλο και πιο σπάνια αυτό.

Μάλιστα, το 2698 υπολογίζεται ότι θα είναι το τελευταίο κοινό Πάσχα, καθώς μετά τα 2700, εξαιτίας του μετώνειου σφάλματος, η ιουλιανή και η γρηγοριανή πανσέληνος δεν θα μπορέσουν να συμπέσουν ποτέ ξανά.

Εκκλησιαστική και Διοικητική Οργάνωση της Καθολικής Εκκλησίας

Οι ένδεκα Καθολικές Επισκοπές της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος, διακρίνονται στις αναγνωρισμένες και τις μη αναγνωρισμένες από το ελληνικό κράτος. Οι τελευταίες δεν αναγνωρίζονται επειδή η σύστασή τους έγινε μετά το 1830, δηλαδή μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου το οποίο - όπως αναφέρθηκε - αφορούσε την ελεύθερη άσκηση της θρησκευτικής λατρείας καθώς και την ισοπολιτεία των ελλήνων Καθολικών. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν σήμερα εκκλησιαστικές "επαρχίες" με ελάχιστους πιστούς οι οποίες έχουν επίσημη αναγνώριση, ενώ "επαρχίες" με χιλιάδες πιστούς δεν αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος. Οι εκκλησιαστικές "επαρχίες" στις οποίες διαιρείται σήμερα η ελληνική Καθολική Εκκλησία, είναι οι ακόλουθες:

1. Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Ιδρύθηκε το 1835 και περιλαμβάνει την Αθήνα, Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα έχοντας περίπου 30.000 μέλη. Διαθέτει τρία δημοτικά σχολεία και έναν οίκο ευγηρίας. Υπάρχει έντονη παρουσία ιερομοναχικών και γυναικείων ταγμάτων που συμπαρίστανται στο ενοριακό έργο. Αρχιεπίσκοπος από το 1973 είναι ο Σεβασμιότατος Νικόλαος Φώσκολος. Πρόκειται για μη αναγνωρισμένη από το επίσημο κράτος επαρχία.

2. Αρχιεπισκοπή Ρόδου. Ιδρύθηκε το 1897 και περιλαμβάνει τα Δωδεκάνησα. Καθώς δεν υπάρχει τοπικός κλήρος, την φροντίδα έχουν αναλάβει Φραγκισκιανοί ιερομόναχοι, οι οποίοι είναι αλλοδαποί όπως και οι περισσότεροι πιστοί. Είναι επόμενο, λοιπόν, οι εκκλησιαστικές τελετές να τελούνται ταυτόχρονα σε πολλές γλώσσες. Λόγω του μικρού αριθμού των καθολικών (προ εικοσαετίας είχαν καταμετρηθεί σχεδόν 400 μέλη), δεν έχει διοριστεί Ιεράρχης αλλά προϊσταται, ως Αποστολικός τοποτηρητής, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεβασμιότατος Ν.Φώσκολος.

3. Αρχιεπισκοπή Νάξου-Τήνου. (Με ουσιαστική έδρα την Τήνο). Περιλαμβάνει τα νησιά Νάξο, Πόρο, Αντίπαρο, Αμοργό, Τήνο, Μύκονο, Ανδρο και Δήλο. Παράλληλα, λειτουργεί ως Μητρόπολη για όλο το Αιγαίο, αποτελώντας ένα από τα λίκνα του ελληνικού καθολικισμού. Υπολογίζονται πάνω από 3.000 πιστοί, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι συγκεντρωμένοι στην Τήνο. Τις θρησκευτικές ανάγκες των πιστών, καλύπτουν επτά ιερείς και δύο ιησουίτες ιερομόναχοι. Ειδικότερα, στην Τήνο υπάρχουν περίπου 30 Καθολικές εκκλησίες, εκατοντάδες εξωκκλήσια, καλοκαιρινές κατασκηνώσεις παιδιών από διάφορους φορείς της Καθολικής Εκκλησίας, Σύλλογος Καθολικών Αγροτών. Επιπλέον, υπάρχει η εμπειρία της ομάδας των Νεοκατηχουμένων. Πρόκειται για συντηρητικής κατεύθυνσης διεθνές καθολικό κίνημα, οι ιερείς του οποίου προσπαθούν να εμβαθύνουν την πίστη τους με προσευχή, τελετές και μελέτη του Ευαγγελίου. Θρησκευτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η τέλεση δύο παντηνιακών προσκυνημάτων: α) τον Ιούλιο, όταν τιμάται "η ιερή καρδιά του Ιησού" και β) την πρωτομαγιά, όταν γίνεται "ευλογία των αυτοκινήτων". Το τάγμα των Ιησουιτών είναι υπεύθυνο για το πρώτο προσκύνημα. Το τάγμα των Ουρσουλινών ασχολείται με την οργάνωση πνευματικών συναντήσεων για κοπέλες, την κατήχηση, το κέντημα κτλ.. Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου, είναι ο Σεβασμιώτατος Νικόλαος Πρίντεζης.

4. Επισκοπή Χίου. Ιδρύθηκε το 13ο αιώνα. Περιλαμβάνει τα νησιά Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο και τα υπόλοιπα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Καθώς η Επισκοπή δεν έχει σχεδόν καθόλου ελληνικό ποίμνιο, οργανώθηκε τακτική ποιμαντική παρουσία με ιερείς από την Τήνο ύστερα από πρωτοβουλία του Διαχειριστή της, Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεβασμιότατου Νικολάου Φώσκολου.

5. Αρχιεπισκοπή Κέρκυρας. Καλύπτει τα νησιά του Ιονίου. Περιλαμβάνει περίπου 3.000 μέλη, κυρίως μαλτέζικης καταγωγής στην Κέρκυρα. Πρόκειται για τους Καθολικούς με τα λιγότερα προβλήματα στις σχέσεις τους με την Ορθόδοξη πλειοψηφία, γεγονός που οφείλεται στην ευρωπαϊκή νοοτροπία των Επτανησίων. Η εκκλησιαστική αυτή επαρχία περιλαμβάνει έξη ενορίες, δύο στην Κέρκυρα και από μια σε Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο, Πρέβεζα και Ιωάννινα. Ακόμα, στην Κέρκυρα δρουν τα γυναικεία μοναχικά τάγματα των Φραγκισκανίδων και των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Λυών. 

Αρχιεπίσκοπος είναι ο Σεβασμιότατος Αντώνιος Βαρθαλίτης.

6. Αποστολικό Βικαριάτο Θεσσαλονίκης. Ιδρύθηκε το 1926. Σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο της Καθολικής Εκκλησίας, η επαρχία αυτή δεν πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σε αυτοτελή Επισκοπή. Η βασική ενορία του Βικαριάτου βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και στη δικαιοδοσία του ανήκουν οι Καθολικές Εκκλησίες της Θεσσαλίας, Καβάλας και Αλεξανδρούπολης. Αριθμεί περισσότερα από 2.000 μέλη και απασχολεί τα τάγματα των Αδελφών Χριστιανικών Σχολών, των Αδελφών του Ελέους και των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ. Ως τοποτηρητής, προϊσταται ο Αρχιεπίσκοπος Κέρκυρας Σεβασμιότατος Αντώνιος Βαρθαλίτης ενώ την ποιμαντική φροντίδα έχουν οι Πατέρες της Ιεραποστολής, γνωστοί και ως Λαζαριστές. Η εκκλησιαστική αυτή επαρχία δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη.

7. Επισκοπή Σύρου. Ιδρύθηκε το 13ο αιώνα. Περιλαμβάνει περίπου 8.000 μέλη και έχει υπό την ευθύνη της τις δύο Εκκλησίες και το Καθολικό κοιμητήριο της Μήλου. Δεδομένου ότι τα τρία τέταρτα του Καθολικού κλήρου και των μοναχών στην Ελλάδα προέρχονται από τη Σύρο, το "νησί του Πάπα", όπως ονομάζεται, αποτελεί το γνωστότερο κέντρο του ελληνικού καθολικισμού. Η διάρθρωση της Επισκοπής θεωρείται η καλύτερη στο χώρο της ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας χάρη στο συνδυασμό μικρών αποστάσεων, μεγάλου αριθμού μορφωμένων Καθολικών και ικανοποιητικού αριθμού ιερέων. Στη Σύρο λειτουργεί Σύνδεσμος Ελλήνων Καθολικών, τοπικό παράρτημα της Κίνησης Καθολικών Επιστημόνων, Κοινότητα Νεοκατηχουμένων, το Ποιμαντικό Κέντρο "Αγιος Παύλος" καθώς και Κέντρο Ιστορικών Μελετών στους χώρους της Επισκοπής. Ως Επίσκοπος, προίσταται ο Σεβασμιότατος Φραγκίσκος Παπαμανώλης.

8. Επισκοπή Θήρας. Ιδρύθηκε το 1204 και έχει περίπου 150 μέλη. Η Καθολική παρουσία σηματοδοτείται με την παρουσία του τάγματος των Δομηνικανίδων μοναχών ήδη από το 1596. Ωστόσο, η μείωση του καθολικού πληθυσμού άρχισε με την υποταγή του στους Τούρκους και συνεχίστηκε με την αναχώρηση των επιφανέστερων μελών του στο εξωτερικό. Ως Επίσκοπος προϊσταται ο Σεβασμιότατος Φραγκίσκος Παπαμανώλης.

9. Επισκοπή Κρήτης. Ιδρύθηκε το 1874 και αριθμεί 1.000 σχεδόν μέλη (ξένοι εργαζόμενοι, τουρίστες, μικτοί γάμοι). Η ποιμαντική εξυπηρέτηση της τοπικής καθολικής κοινότητας γίνεται από τους Ιταλούς Καππουκίνους. Η Καθολική Εκκλησία της Κρήτης αντιμετωπίζει νομικά προβλήματα κατοχύρωσης της περιουσίας της, η εκδίκαση των οποίων έχει παραπεμφθεί από τον Αποστολικό τοποτηρητή, Σεβασμιότατο Φραγκίσκο Παπαμανώλη, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.

10. Εξαρχία των Αρμενορύθμων Καθολικών. Ιδρύθηκε το 1925 με την έλευση προσφύγων στη χώρα μας, μετά τη γενοκτονία του αρμενικού λαού από τους Τούρκους το 1918. Τα μέλη της δεν ξεπερνούν τις λίγες εκατοντάδες. Προϊσταται ο εκάστοτε Εξαρχος που ορίζει η Αγία Εδρα. Δεν αποτελεί αναγνωρισμένη από το ελληνικό κράτος Εξαρχία.

11. Αποστολική Εξαρχία των Ελληνόρυθμων Καθολικών ("Ουνιτών"). Ιδρύθηκε το 1923. Τα μέλη της προέρχονται από μιαν προσπάθεια που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του περασμένου αιώνα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μεγάλο μέρος από αυτούς εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ενώ οι ομόδοξοί τους κάτοικοι της Ανατολικής Θράκης εγκαταστάθηκαν στα Γιαννιτσά όπου δημιουργήθηκε η ελληνόρυθμη ενορία των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Οι Ελληνόρυθμοι Καθολικοί που δεν ξεπερνούν τους 3.000, ακολουθούν το βυζαντινό τυπικό αλλά διοικητικά υπάγονται στην Καθολική Εκκλησία. Στα πλαίσια της Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας, η Εξαρχία αυτή έχει αναλάβει σημαντικό "εκδοτικό-ενημερωτικό" ρόλο:

α) διαχειρίζεται το "Γραφείο Καλού Τύπου".

β) εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα "Καθολική" και εκκλησιαστικά βιβλία.

γ) είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία του καθολικού βιβλιοπωλείου στο κέντρο της Αθήνας.

δ) κυκλοφορεί δελτίο θρησκευτικών ειδήσεων στα γαλλικά.

Στην Εξαρχία υπάγεται και το εδώ τμήμα του γυναικείου και φιλανθρωπικού μοναχικού τάγματος των Μικρών Αδελφών του Ιησού. Έξαρχος είναι ο Σεβασμιότατος Ανάργυρος Πρίντεζης.

To Πρόβλημα Αναγνώρισης της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Όταν το 1835 η Αγία Έδρα διόρισε τον τότε Επίσκοπο Σύρου, Λουδοβίκο Βλάγκη, ως Αποστολικό Επιτετραμένο για τις περιοχές της Ελλάδας που δεν είχαν Ιεράρχη, η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε αυτή την ιδιότητά του, επεκτείνοντας έτσι σιωπηρά την ισχύ του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου στις περιοχές που δεν διέθεταν Επίσκοπο το 1830. Ωστόσο, η επανίδρυση της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών το 1875, ως απόροια της μετανάστευσης Καθολικών κυρίως από τα νησιά στην Πρωτεύουσα, δεν αναγνωρίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση, με την αιτιολογία ότι το Πρωτόκολλο του 1830 αφορούσε μόνο τις μέχρι τότε υφιστάμενες Καθολικές επαρχίες.

Εως σήμερα, θέμα έχει επίσης ανακύψει και με τον τίτλο που μπορεί να χρησιμοποιεί ο Καθολικός Ιεράρχης της Αθήνας, αφού "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών" σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, καλείται μόνον ο Ορθόδοξος Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τα προβλήματα αυτά συνεχίζουν να παραμένουν άλυτα και κατά συνέπεια ενώ από τη μια η Καθολική Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ο Επίσκοπος δεν τυγχάνουν νομικής αναγνώρισης, από την άλλη το επίσημο κράτος αναγνωρίζει τις Καθολικές ενορίες της Αθήνας και τους διοριζόμενους από τον Επίσκοπο εφημέριους.

Οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι -όπως είχε επισημάνει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ το 1983- θεωρούν ότι η στάση αυτή πηγάζει από το φόβο για ανεξέλεγκτη δραστηριότητα της Καθολικής Εκκλησίας ανάμεσα στους Ορθόδοξους και τον κίνδυνο που η δραστηριότητα αυτή ενέχει κατά της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας. Επιπλέον, η προπαγάνδα κατά του Βατικανού και η συσχέτισή του με τα γεγονότα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, σε συνδυασμό με τη ρευστότητα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας που προκαλεί η αναμενόμενη διαδοχή του ασθενούντος Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, δυσχεραίνουν περισσότερο την αναγνώριση της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας στην Ελλάδα

Η Ιερά Σύνοδος ιδρύθηκε το 1965, ενώ το τελευταίο Καταστατικό της εγκρίθηκε από την Αγία Εδρα το 1983 αφού προσαρμόστηκε στο Νέο Κώδικα Κανονικού Δικαίου της Καθολικής Εκκλησίας. Αποτελεί το ανώτερο διοικητικό όργανο και συνέρχεται σε τακτικές συναντήσεις ανά εξάμηνο. Τα μέλη της είναι έξι: τρεις Αρχιεπίσκοποι, ένας Επίσκοπος και δύο Εξαρχοι (ο ένας είναι τιτουλάριος Επίσκοπος), όλοι Ελληνες πολίτες. Οι Ιεράρχες διορίζονται από την Αγία Εδρα ύστερα από πρόταση της τοπικής Συνόδου της Ιεραρχίας. Ο Πρόεδρος της Συνόδου εκλέγεται ανά τριετία. Τα μέλη δεν είναι ισόβια, παραιτούνται και αντικαθίστανται με τη συμπλήρωση του εβδομηκοστού πέμπτου έτους της ηλικίας τους.

Τα βασικά όργανα της Ιεράς Συνόδου, στα οποία προϊσταται Ιεράρχης και μετέχουν ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, είναι:
Νομικό Συμβούλιο.

Εκκλησιαστικά Δικαστήρια πρώτου και δεύτερου βαθμού, που ασχολούνται με τις ακυρώσεις γάμων, εφόσον η Καθολική Εκκλησία δεν δέχεται το διαζύγιο.

Επιτροπές για: α) την Κατήχηση, β) τη Λειτουργική, γ) την Ποιμαντική του Τουρισμού δ) τη Νεολαία, ε) την Κοινωνική Συμπαράσταση (η οργάνωση ΚΑΡΙΤΑΣ), στ) τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (το Ποντιφικό Συμβούλιο "Δικαιοσύνη και Ειρήνη").

Ιερείς και Μοναχικά Τάγματα

Στις περιοχές όπου η παρουσία των Ελλήνων Καθολικών είναι σημαντική (Αθήνα, Σύρος, Τήνος), υπάρχει ικανός αριθμός ιερέων και μοναχικών ταγμάτων, με σκοπό την κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών των πιστών και την προσφορά κοινωνικού έργου. Καθώς μεταξύ ιερέων από τη μια μεριά και μοναχών από την άλλη παρουσιάζονται πολιτισμικές διαφορές λόγω της χώρας σπουδών (Ιταλία και Γαλλία αντίστοιχα), έχουν αναπτυχθεί πολλές απόψεις για το ρόλο και τις μορφές δράσης της σύγχρονης Εκκλησίας που δεν συμπίπτουν πάντα με τις επίσημες απόψεις της Αγίας Εδρας.

Α. Ιερείς

Οι περισσότεροι από τους Ελληνες Καθολικούς ιερείς, οι οποίοι μόλις ξεπερνούν τους πενήντα, προέρχονται από τη Σύρο. Ολοι είναι Ελληνες πολίτες, με εξαίρεση τον εφημέριο της ενορίας των Γερμανόφωνων Καθολικών, ενορία που εξυπηρετεί περίπου επτά χιλιάδες άτομα. Σύμφωνα με τον Κώδικα Κανονικού Δικαίου της Καθολικής Εκκλησίας, οι ιερείς που αναλαμβάνουν συγκεκριμένο ποιμαντικό έργο παραιτούνται των καθηκόντων τους και αντικαθίστανται μόλις συμπληρώσουν το 75ο έτος της ηλικίας τους. Ετσι, σήμερα είναι ενεργοί μόνο σαράντα. Νέες χειροτονίες αναμένονται μόνο στη Σύρο μέχρι το 2.000 μΧ.

Β. Μοναχικά Τάγματα

Τα μοναχικά τάγματα συνιστούν σοβαρή δύναμη της Καθολικής Εκκλησίας και υλοποιούν την παράδοσή της για προσφορά κοινωνικού έργου. Η λειτουργία τους στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της μόνιμης εγκατάστασης μοναχών, κυρίως ξένων, που κατά καιρούς αποστέλλονταν στη χώρα μας. Τα μοναχικά τάγματα στελεχώνονται τώρα κυρίως από Ελληνες μοναχούς/ές (η αναλογία Ελλήνων/ξένων είναι 5/3), ιδιαίτερα όσα έχουν μακραίωνη παρουσία στην Ελλάδα. Διακρίνονται σε ανδρικά και γυναικεία.

α) Τα ανδρικά τάγματα διαιρούνται σε μοναχικά και ιερομοναχικά.

i) Τα ανδρικά μοναχικά τάγματα είναι τα εξής: Αδελφοί Μαριανοί, Αδελφοί Χριστιανικών Σχολών σε Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Σύρο.

ii) Τα ιερομοναχικά τάγματα, αποτελούμενα από μοναχούς που έχουν και ιερατική ιδιότητα, είναι απαραίτητα τόσο για την άσκηση του έργου που έχουν αναλάβει όσο και για αμιγώς ενοριακά καθήκοντα. Οι ιερομόναχοι, πολλοί από τους οποίους κατάγονται από τη Σύρο και την Τήνο, είναι εφημέριοι σε Αθήνα και Τήνο. Τα ανδρικά ιερομοναχικά τάγματα είναι:

Οι Ιησουίτες.

Οι Καππουκίνοι.

Οι Ασσομψιονιστές.

Οι Λαζαριστές ή Αδελφοί της Ιεραποστολής (στη Θεσσαλονίκη).

Οι Φραγκισκανοί (στη Ρόδο).

Οι Δομηνικανοί (στην Αθήνα).

β) Τα γυναικεία μοναχικά τάγματα είναι τα ακόλουθα:

Αδελφές του Ελέους στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Σύρο. Ιδρύθηκαν από τον Αγιο Βικέντιο ντε Πωλ και δραστηριοποιούνται στον τομέα της υγείας.

Αδελφές του Αγίου Ιωσήφ της εμφανίσεως, στην Αθήνα. Ιδρύθηκαν από την Αιμιλία ντε Βιαλάρ. Αποτελούν το μεγαλύτερο σε αριθμό μοναχών καθολικό τάγμα στην Ελλάδα και το γνωστότερο, μαζί με το τάγμα των Ουρσουλινών, για την εκπαίδευση των κοριτσιών.

Ουρσουλίνες, στην Αθήνα και Τήνο. Ιδρύθηκαν από την Αγγέλα Μερίτσι.

Αδελφές της Παμμακαρίστου, στην Αθήνα. Ιδρυτής τους ήταν ο Επίσκοπος Γ. Χαλαβατζής. Ανήκουν στην Εξαρχία των Ελληνόρυθμων Καθολικών. Φροντίζουν παιδιά με ειδικές ανάγκες και ηλικιωμένους.

Αδελφές του Τιμίου Σταυρού, στην Αθήνα. Ιδρύθηκαν από τον ασσομψιονιστή ιερομόναχο Ε. Στεφάνου.

Αδελφές του Καρμήλου, στην Αθήνα. Οι μοναχές αυτού του τάγματος μένουν έγκλειστες στο μοναστήρι και ασχολούνται με τη χειροτεχνία.

Δομηνικανίδες, στη Σαντορίνη. Ιδρύθηκε από τον Αγιο Δομήνικο ντε Γκουθμάν. Πρόκειται για επίσης "κλειστό" τάγμα. Αποτελείται από νεαρές αλλοδαπές, γνωστές για τις θαυμάσιες φωνές τους.

Φραγκισκανίδες, στην Κέρκυρα. Είναι υπεύθυνες για το Καθολικό Γηροκομείο.

Αδελφές του Αγίου Ιωσήφ της Λυών, στην Κέρκυρα. Ασχολούνται με κατήχηση, πνευματικές ασκήσεις για κοπέλες και συμπαράσταση σε ηλικιωμένους.

Μικρές Αδελφές του Ιησού σε Αθήνα, Γιαννιτσά και Τήνο. Εργάζονται σε εργοστάσια, θεραπευτήρια και βοηθούν στο έργο των ενοριών, κάνουν επισκέψεις σε ασθενείς, κατήχηση κλπ., πιστεύοντας πως έτσι θα φέρουν τον κόσμο πιο κοντά στο Θεό.

Ιεραπόστολοι της Αγάπης, στην Αθήνα. Το τάγμα αυτό ιδρύθηκε από τη Μητέρα Τερέζα. Φροντίζουν οικογένειες προσφύγων, λαθρομετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο κλπ.

Φοκολαρίνες, στην Αθήνα. Δεν είναι μοναχικό τάγμα αλλά κίνημα που συνιστά μια νέα πραγματικότητα στην παγκόσμια Καθολική Εκκλησία. Πρόκειται για γυναίκες που ασκούν κανονικά το επάγγελμά τους, αλλά ζουν μαζί και έχουν, όπως οι μοναχές, όρκους. Σκοπός τους είναι να γνωρίσουν το Θεό στους ανθρώπους.

Η σπανιότητα νέων ιερατικών και μοναχικών κλήσεων αποτελεί οξύ πρόβλημα που η Καθολική Εκκλησία αντιμετωπίζει στις μέρες μας. Βασικότερος λόγος, φαίνεται να είναι η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου.